Όταν η προγεννητική αγωγή γίνεται πράξη

Όταν η προγεννητική αγωγή γίνεται πράξη

Γεωργία Γιαμπουράνη, τεχνολόγος τροφίμων, ποιήτρια

(παρουσίαση στον Δήμο Ψυχικού, στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής, Τμ Μαιευτικής, Σχολή Γονέων Λεβαδείας κλπ,  2017-2020)

Προσωπικά  θα αναφερθώ πώς κατανόησα την Προγεννητική Αγωγή μέσα από την  παρακολούθηση  των μαθημάτων  και πώς έκανα πράξη τα  όσα έμαθα.  

Χρειαζόμαστε αγωγή για να  γίνουμε γονείς;  Αναρωτιούνται  ακόμα και σήμερα πολλοί άνθρωποι που το μορφωτικό μας επίπεδο έχει ανέβει. Για κάτι δηλαδή που η φύση ξέρει τι να κάνει,  εμείς πρέπει να αποκτήσουμε αγωγή;

Όμως …αν  κοιτάξουμε  λίγο γύρω μας…  τόσα εγκαταλελειμένα παιδιά, τόσα παιδιά να πεθαίνουν από την πείνα, τόσα ψυχολογικά προβλήματα, τόσες παραβατικές και βίαιες συμπεριφορές, τόσα παιδιά στα ναρκωτικά,  τόσα, τόσα, τόσα... μήπως  αποδεικνύουν περίτρανα, ότι δυστυχώς τα παιδιά δεν τα φέρνουμε με συνείδηση  στην γη, εκτός  από λίγες περιπτώσεις;

 Δεν σας κρύβω ότι  από  μικρή ηλικία  ένιωθα ότι ο πιο υπεύθυνος ρόλος, που θα αναλάβει κάποιος στη ζωή του, είναι αυτός του γονέα, γι αυτό και γω  και ο συζυγός μου,  αποφασίσαμε πολύ  πριν γίνουμε γονείς, να παρακολουθήσουμε τα  μαθήματα της προγεννητικής  αγωγής.

Το πρώτο πράγμα που αποκομίσαμε   ξεκινώντας τα μαθήματα  ήταν  ότι η Προγεννητική  Αγωγή,  δεν αφορούσε μονάχα τους ανθρώπους  που θέλουν  να  γίνουν γονείς,   αλλά  είναι  μια απαραίτητη γνώση  για  ολόκληρη  την  κοινωνία. Γιατί μέσα από αυτήν την γνώση  καταλαβαίνουμε  πώς  μεγαλώσαμε  εμείς,  κατανοούμε  τους δικούς μας  γονείς, τους   εαυτούς μας, τις αδυναμίες μας, τις ανασφάλειες και  τις φοβίες μας, αλλά και τα χαρίσματά μας     και   αποκτάμε μια βαθειά επίγνωση,  ότι πέρα από  το υλικό μας  σώμα, είμαστε ψυχή και πνεύμα και  ότι  οι  σκέψεις  και τα συναισθήματά μας,  είναι αυτά που καθορίζουν τη ζωή μας, ως έναν πολύ μεγάλο βαθμό.

 Αυτό το συναισθηματικό,  νοητικό, πνευματικό  υπόβαθρο  μέσα  από την προγεννητική  αγωγή, μαθαίνουμε  ότι θα  επηρεάσει  σε πολύ μεγάλο βαθμό  και την πορεία των παιδιών μας κι αυτό, γιατί πέρα από τα γονίδια που θα κληρονομήσουν από τους γονείς, και τις έμφυτες ικανότητες που φέρει  το κάθε παιδί,  όλες οι  γενετικές διαδικασίες,  μας λέει η επιστήμη της γενετικής,  λειτουργούν σε συνεργασία με το περιβάλλον  και επηρεάζουν την  τελική ανάπτυξη και  συμπεριφορά του παιδιού. 

Και σε αυτήν τη γνώση της επιστήμης  βασίζεται όλο το μήνυμα της Προγεννητικής Αγωγής, δηλαδή  να σκεφτούμε κάτω από ποιες  συνθήκες  και σε τι  ποιότητα περιβάλλοντος, θα  αποφασίσουμε  να φέρουμε τη νέα ζωή, τι περιβάλλον θα δημιουργήσουμε μέσα από τα συναισθήματα μας , τις σκέψεις μας, τα βιώματά  μας κατά την εννιάμηνη αυτή, έτσι ώστε να έχουμε την καλύτερη δυνατή συνεργασία με τη φύση που μας αξιώνει  να γίνουμε γονείς.

Όλη  μου η εγκυμοσύνη εξελίχθηκε  ως μια μορφή διαλόγου   ανάμεσα σε  εμένα  και το έμβρυο, τον οποίο και  κατέγραφα σε  ένα ημερολόγιο.

Το ενδομήτριο περιβάλλον  που αποτελούσε  την πρώτη του κατοικία,   το ένιωθα ως  μια  ερμητικά κλειστή- ιερή περιοχή, όπου μέσα εκεί  λάμβανε χώρα  ένα  από τα μεγαλύτερα  θαύματα του σύμπαντος και αισθανόμουν  βαθειά ευγνωμοσύνη  που γινόμουν  συμμέτοχος  σε αυτό το θαύμα. Ήμουν ευγνώμων στο σύζυγό μου, γιατί αυτός  είναι ο  σύντροφός  μου  και  η γονιμοποιός  μου δύναμη,  αλλά και στο παιδάκι που κυοφορούσα,  γιατί αυτό  με  αξίωνε να γίνω Μητέρα και  να βλέπω μέρα  με τη μέρα   την ασύλληπτη ευφυΐα και σοφία που περίκλειε η δημιουργία μιας νέας ζωής.

Και παρόλο  που οι πρώτοι μήνες ήταν αρκετά δύσκολοι, λόγω της ναυτίας, αλλά και  της  δουλειάς  που έπρεπε  να διεκπεραιώσω στο επάγγελμά μου,  συντόνιζα όλη μου την σκέψη  στο   Μεγαλείο που συνέβαινε μέσα μου,  γιατί δεν  ήθελα  να  τρέφω  το παιδί μου, έμβρυο,  με δυσάρεστα  και φιλάσθενα συναισθήματα. 

Από την πρώτη στιγμή,  τόσο εγώ όσο και ο σύζυγος μου,  νιώθαμε   ότι είχαμε   μια ιδιαίτερα ευαίσθητη  οντότητα που αντιλαμβανόταν, αισθανόταν και αποθήκευε τα πάντα  σε έναν  υποσυνείδητο νου.

Έτσι,  θέλοντας   να δημιουργήσουμε  όσο τον δυνατόν  καλύτερο ενδομήτριο  περιβάλλον, αφού με αυτό θα συνεργαζόταν  η  εκ γενετής  προδιαγραφή του  εμβρύου, για να  κτίσει  το σώμα του, τη ψυχή και το νου του,  το αγκαλιάζαμε  με άπειρο σεβασμό,  τρυφερότητα  και  αγάπη  για να ρίξουμε πολύ συνειδητά, μέσα στην δική του ύπαρξη,   τους πρώτους σπόρους  της  ασφάλειας, της αυτοπεποίθησης,  της  εκτίμησης  για τον εαυτό του, την αίσθηση ότι αξίζει  και είναι επιθυμητό   στη ζωή. Η προγεννητική  αγωγή  είχε κάνει μια υπέρβαση  μέσα μας, γιατί έχει αυτή τη  δύναμη,  στο να μην μας  ενδιαφέρει το φύλο του παιδιού αλλά  να είναι καλοδεχούμενο και επιθυμητό όποιο  και αν είναι. 

Έτσι  και οι δυο με όλη τη δύναμη  της ψυχής μας,   ευχόμασταν  να  είναι γερό  και   ευλογημένο   και  παρόλο  που  δεν είμαι πολύ πρωινός τύπος,  ξύπναγα  αρκετά  πρωινά  με την ανατολή του ήλιου, συνδεόμουν με την πρωινή  σιωπή και θαύμαζα αυτή την διάχυτη   ομορφιά   που ξεπρόβαλλε   μπροστά μου, ευχόμενη  το έμβρυο  καθώς αναπτυσσόταν, να  αποθηκεύει μέσα του τη ζεστασιά του ήλιου, να  συνθέτει τη βιταμίνη D   μέσα από το ηλιακό φως, να μην  έχει καμία έλλειψη σε  μέταλλα, βιταμίνες και  ιχνοστοιχεία και όλο του το σώμα να  σχηματίζεται όμορφα και με υγεία, με όλα τα απαραίτητα θρεπτικά συστατικά  που του πρόσφερα  και μέσα από την  διατροφή μου, η οποία πολύ πριν την εγκυμοσύνη και  σε μένα και στο σύζυγό μου,  είχε απαλλαγεί απ' όλες τις  επεξεργασμένες και βιομηχανοποιημένες τροφές και είχε εμπλουτιστεί  αποκλειστικά με φυσικές τροφές  που παράγει η φύση,  έτσι ώστε το αίμα μου να είναι  υγιές και πλούσιο σε θρεπτική αξία.   Οραματιζόμουν το παιδί    να έχει  αρμονία  σε όλα του τα  χαρακτηριστικά,  να είναι όμορφο και έξυπνο, όχι για να ξεχωρίζει  για εγωιστικούς λόγους  στη μετέπειτα  ζωή του,  αλλά   να εκπέμπει εσωτερική ομορφιά και αρμονία,  από άποψη αισθητικής και ήθους,  απαραίτητη   μέσα στο σύνολο της ανθρώπινης   κοινωνίας.

 Ο  εγκέφαλος  του καθώς σχηματιζόταν,   ένιωθα να απορροφά   φως  από τον ήλιο και  να το  αποθηκεύει  ως μια μορφή  μνήμης  μέσα στα   σχηματιζόμενα κύτταρα, που μελλοντικά  καθώς το παιδί  θα  μεγάλωνε,  αυτό το  φως  θα  φώτιζε τη σκέψη του  για να διακρίνει  και να  κάνει σωστές επιλογές. 

Τα  ζεστά  και  φωτεινά  χρώματα όπως το γαλάζιο, το πράσινο, το κίτρινο, το πορτοκαλί, το ροζ και άλλα  είχαν αντικαταστήσει  τα   σκούρα και μαύρα ρούχα,  γατί πλέον ήξερα  από τα προγεννητικά  μαθήματα,  ότι κάθε χρώμα μας προκαλεί συναισθήματα, επηρεάζει το σώμα μας και την ψυχή μας, συμβάλει στην καλή ή κακή  μας διάθεση. Γι αυτό και προσπαθούσα, όσο μπορούσα, να έχω επαφή  με τη φύση, που μας χαρίζει λαμπρά χρώματα,  έκανα  πολλά μπάνια στη θάλασσα,  τις ώρες  βεβαίως όπου η ηλιακή ακτινοβολία δεν είναι επικίνδυνη. Παρατηρούσα  τα χρώματα της θάλασσας και του ουρανού,  την ομορφιά των δέντρων και των λουλουδιών,  ευχόμενη το παιδάκι  να  έχει την  ίδια  ομορφιά και  απλότητα  που έχουν τα πέταλα ενός λουλουδιού. Καθώς  παρατηρούσα τα πουλιά που πετούσαν  στον ουρανό,  οραματιζόμουν  το παιδί  να ανοίγει και αυτό  τα δικά του φτερά  και   να  απελευθερώνει  όλες του τις   δυνατότητες με τόλμη  και  αυτοπεποίθηση  χαράζοντας  το  μονοπάτι που θα το κάνει ευτυχισμένο.

Έχοντας   πλήρη επίγνωση μετά από  τρία  χρόνια παρακολούθησης  πλέον της  προγεννητικής  αγωγής,  ότι η  εκ γενετής προδιαγραφή θα μπορούσε να βελτιωθεί και  να έλξει όλα  τα καλά από  τις  προηγούμενες γενιές, είχα  αποκλείσει όλα  τα ανεπιθύμητα χαρακτηριστικά  από τη σκέψη μου  και άφηνα να κυριαρχούν μέσα μου  μονάχα οι καλές τους  ποιότητες, έτσι ώστε το παιδί να  προστατευτεί από μια  άσχημη κληρονομική τάση  και να αποκτήσει  μια καλή προγεννητική  κληρονομιά.  Δεν σας κρύβω ότι προσευχόμουν πολύ κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και η Παναγία  γινόταν το Αρχέτυπο  της  Θείας  Μητέρας  και ταυτόχρονα την  ένιωθα ως  το τέλειο ενδιάμεσο που κατέβαζε τη Θεία Χάρη   από την Υπέρτατη  Πηγή  και εξάλειφε κάθε τι αρνητικό.

Και ο Χριστός το  μονοπάτι των Υπέρτατων  Αξιών  όπου κάθε παιδί  θα βαδίσει  στη ζωή του  για να  συντελέσει ως ενήλικος  στο χτίσιμο ενός καλύτερου κόσμου. 

Πολύ συνειδητά αυτήν την περίοδο, προσπαθούσα να συναναστρέφομαι  με ανθρώπους που είχαν θετική στάση στη ζωή τους. Όταν βίωνα δυσάρεστα συναισθήματα ή  συναναστρεφόμουν με δύσκολους ανθρώπους  μέσα από τη δουλειά μου,   κοίταγα τις φωτογραφίες  όμορφων  και χαρούμενων παιδιών που είχα  τοποθετήσει στο σπίτι για να αλλάξω  την  προσοχή μου  και μέσα από το διάλογο που είχα με το έμβρυο,  του εξηγούσα  ότι  όλα  στη ζωή  συμβαίνουν για να  μάθουμε, να διδαχτούμε και να εξελιχθούμε. 

 Η  χαρά  και  η  αισιοδοξία  δεν πρέπει να  χάνονται  ποτέ, γιατί  όλα περνούν, ακόμα και τα πιο δύσκολα χτυπήματα.  Η ζωή είναι όμορφη, είναι ένα μεγάλο θαύμα μέσα στο Σύμπαν και εάν κυριαρχεί η άποψη  ότι η ζωή είναι σκληρή,  εξηγούσα ότι  αυτή η σκληρότητα έρχεται από τον ίδιο τον  άνθρωπο,  γιατί δεν καλλιεργεί  το όμορφο κομμάτι  που έχει μέσα του. Επιδίωκα όσο μπορούσα  να  είμαι κοινωνική, να ακούω  διαλέξεις, να έχω επαφή με την τέχνη,  έτσι ώστε  να  πέφτουν οι  πρώτοι σπόροι της  προσωπικής  καλλιέργειας του παιδιού  αλλά και της  κοινωνικοποίησής του. Χόρευα πολλές φορές στο σπίτι, διάβαζα  λογοτεχνικά κείμενα  και  αρκετή ποίηση, όχι  μονάχα γιατί γράφω εγώ  η ίδια   ποίηση, αλλά  γιατί η ποίηση  έχει την εκπληκτική  δύναμη να   συνδέει   τον άνθρωπο  με τη ψυχή όλης  της  συμπαντικής δημιουργίας  και ήθελα πραγματικά  σε αυτό το σημείο να  διατηρήσει αυτή τη σύνδεση που ήδη είχε ως  έμβρυο άλλωστε, γιατί αυτός  ο τρόπος σκέψης και σύνδεσης  με τα πράγματα,   δίνει μια άλλη διάσταση στη ζωή,   την κάνει πιο εσωτερική, πιο ευαίσθητη, ποιο ουσιαστική και με μεγαλύτερη διαίσθηση.   Διάβαζα  αργά, δυνατά, καθαρά και με  ζεστή χροιά στη φωνή μου. Το έμβρυο μπορεί να μην γνωρίζει ακόμα τις λέξεις, αλλά αισθάνεται την  ποιότητα και το κραδασμό μας λένε οι   επιστήμονες και του  δημιουργούν συναισθήματα, γι αυτό και  γενικότερα πρόσεχα   πολύ τις λέξεις που χρησιμοποιούσα ακόμα και στην καθημερινότητά μου, αλλά και τον ήχο της φωνής μου,  έτσι ώστε ο απόηχος  που θα  έφτανε μέσα του, να είναι όμορφος και ζεστός και  η δική μου άρθρωση ήδη να αποτελεί το πρώτο έδαφος που θα χτίσει τη δική του. 

Ουσιαστικά  μέσα από τα  προγεννητικά μαθήματα, είχα μάθει  να γίνομαι  ένας μεγάλος παρατηρητής  των σκέψεων μου, των συναισθημάτων  μου  και της ομιλίας μου  και αυτό  πρώτα απ΄ όλα  έκανε μια κάθαρση σε εμένα,  με  αναγεννούσε,   με  βελτίωνε , έβγαζε εσωτερική ομορφιά  και  ταυτόχρονα με επανασυνέδεε  με το όμορφο κομμάτι της ζωής .  Και εδώ κρύβεται και το μεγαλύτερο μυστικό της Προγεννητικής Αγωγής.   Βελτιώνεις και καλλιεργείς τον εαυτό σου για να δεχτείς  την νέα ζωή!!!

Βεβαίως υπήρχαν και στιγμές  μεγάλης έντασης και άγχους αλλά  όταν αυτό συνέβαινε,  προσπαθούσα μέσα από ένα πολύ τρυφερό και απαλό χάδι  να  δημιουργήσω  και πάλι μια  ατμόσφαιρα γαλήνης και ηρεμίας και ζητούσα από τότε  συγνώμη  για την  ένταση που είχα δημιουργήσει σε ένα τόσο τρυφερό πλάσμα.

Με δεδομένο  επίσης και όλες τις επιστημονικές τεκμηριώσεις των τελευταίων ετών  ότι η μουσική επιδρά στη συναισθηματική κατάσταση του ανθρώπου,  στο κεντρικό νευρικό του σύστημα,  στον καρδιακό ρυθμό   και στην πίεση του αίματος,  όπως αναφέρει και ο γιατρός και Μουσικοσυνθέτης  Σεργκέι Σαμπουτίν, στο βιβλίο του ''Ιατρικές δυνάμεις της μουσικής''  ,   η μουσική που άκουγα ήταν  κατάλληλα επιλεγμένη   και  σχεδόν  κάθε βράδυ άκουγα τα δικά του   CD,  ειδικά γραμμένα  για τη περίοδο της εγκυμοσύνης που βοηθούσαν  όχι μόνο  στην αρμονική ανάπτυξη του εμβρύου  αλλά και  στη σωματική και ψυχική προετοιμασία της μητέρας.

Επίσης  άκουγα   αρκετά ραδιόφωνο, δεν έβλεπα   σχεδόν καθόλου  τηλεόραση,  παρά μονάχα κάποια  ενδιαφέροντα ντοκιμαντέρ,  άλλα που  αναφέρονταν στη ζωή  πολύ σημαντικών ανθρώπων με σπουδαίο έργο στην  ανθρωπότητα  και άλλα που  αναφέρονταν στη φύση και υμνούσαν το μεγαλείο της.

Τα  προγεννητικά μαθήματα  είχαν  ενισχύσει  την εσωτερική μου δύναμη  και είχαν απομακρύνει όλες τις φοβίες από μέσα μου για την ημέρα της γέννησης και βεβαίως  με την παρακολούθηση  του γιατρού  και της Μαίας  μου, την επικοινωνία που είχα αναπτύξει μαζί τους  αλλά  και  την  ασφάλεια που αισθανόμουν κοντά τους,  ήμουν  αποφασισμένη αλλά  και  έτοιμη να γεννήσω  φυσιολογικά, χωρίς επισκληρίδιο  εφόσον δεν προέκυπτε  κάποιο πρόβλημα. Έχοντας  το σύζυγό μου δίπλα μου, καθ' όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης,  το μωράκι γεννήθηκε χωρίς κανένα πρόβλημα,  έκλαψε ελάχιστα και  μόλις μου το έβαλαν στο στήθος   και το καλωσορίσαμε λέγοντας του  '' καλώς ήρθες στη γη, να είσαι γερό  και  ευλογημένο΄΄  εκείνο μας   κοίταξε με ορθάνοικτα τα μάτια  και μας αποκρίθηκε με  ένα μεγάλο χαμόγελο, κάτι,  που όπως καταλαβαίνετε  δεν  μπορεί να ξεχαστεί ποτέ από τη μνήμη μας.

Γενικότερα  μπορώ να πω ότι ήταν ένα μωρό που έκλαψε πολύ λίγο,  δεν έμαθε καθόλου πιπίλα.  Ξυπνάει κάθε μέρα με χαμόγελο,  είναι  ένα ήρεμο  παιδάκι  με ενεργητικότητα  και  εσωτερική  δύναμη,  μια ''ήρεμη δύναμη'' μου λένε πολλοί,  η οποία  φαίνεται στην έκφραση των ματιών και του προσώπου της. Από μηνών κιόλας, δείχνει, να της αρέσει πολύ ο χορός  και τρώει  από 16 μηνών μόνη της σχεδόν όλα τα φαγητά.   Όταν χτυπάει  δεν  κλαίει  σχεδόν ποτέ,  αντιθέτως κοιτάει πώς να συνεχίζει να κάνει αυτό που έκανε.  .

Δείχνει να είναι ανθεκτική στον πόνο, δεν φοβήθηκε ποτέ το νερό αντιθέτως το λατρεύει, κολύμπησε αμέσως στη θάλασσα,  χωρίς κανένα δισταγμό.   Διεκδικεί αυτά που θέλει με  το δικό της  τρόπο,   ακούει   όμως  και αν της εξηγήσεις  γιατί δεν μπορεί να έχει κάτι, καταλαβαίνει και είναι συνεργάσιμη.    Είναι πολύ κοινωνική,  έχει καλή επαφή σχεδόν με όλους τους ανθρώπους και  αγαπάει πολύ τα παιδιά και είναι ευγενική.

 Δεν δείχνει να ενθουσιάζεται με την τηλεόραση,   αντιθέτως θέλει να παίρνει τα κινητά τηλέφωνα  και να βλέπει κομπιούτερ κάτι  και που εγώ επίσης δεν είχα καταφέρει  να   περιορίσω  κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης  μου.

Επίσης  αυτό που αξίζει  να ειπωθεί  είναι η εξαιρετική επικοινωνία που έχουμε   και οι δυο γονείς μαζί της  ακόμα και μέσα από ένα βλέμμα! Φαίνεται να καταλαβαίνει μέχρι που είναι τα όρια που τις  θέτουμε ως γονείς χωρίς να δυσαρεστείται  ιδιαίτερα και υπό αυτήν την έννοια είναι ένα παιδάκι που δεν μας  κουράζει πέρα από την φυσιολογική  κούραση που έχει ένα παιδί. Και  σε αυτό το σημείο έχω την αίσθηση ότι κρύβεται ένα ακόμα μυστικό της Προγεννητικής αγωγής.   Κάνει δηλαδή από την μια  πιο εύκολο το  μετέπειτα έργο των γονιών πάνω  στην ανατροφή του παιδιού , αλλά και από την άλλη τα παιδιά  είναι πιο έτοιμα  να  δεχτούν την  αγωγή που θα πάρουν.

Εάν  θέλουμε να ζήσουμε σε κοινωνίες που λέγονται πολιτισμένες  , εάν θέλουμε να φτιάξουμε ένα ωραίο ανθρώπινο είδος και όχι απλά να το διαιωνίζουμε, αν θέλουμε ο άνθρωπος να είναι ευτυχισμένος πάνω στη γη, αν δεν θέλουμε άλλα δυστυχισμένα και εγκαταλελειμμένα παιδιά, τότε ας στρέψουμε όλοι μας την προσοχή σε αυτή την γνώση για να μην παραμείνουμε  στο επίπεδο  μιας απλής διαιώνισης   του ανθρώπινου    είδους  ή   στην άποψη που άκουγα   από πολλές γυναίκες,  όταν παρακολουθούσα  την  προγεννητική αγωγή, ότι η φύση ξέρει πολύ καλά τι κάνει και δεν χρειάζεται  καμία γνώση.  Τώρα όμως γνωρίζουμε πως η φύση  ξέρει πολύ καλά να διαιωνίζει το είδος, δίνοντας ένα πολύ δυνατό ένστικτο επιβίωσης, αλλά πέρα απ΄ αυτά,  δέχεται και  μια μεγάλη επίδραση από το περιβάλλον τόσο προγεννητικά όσο και μεταγεννητικά. Και αυτή η επίδραση άλλοτε είναι θετική και άλλοτε αρνητική με πολλές δυστυχώς επιβλαβείς συνέπειες  στη ζωή των παιδιών.  Αν   θέλουμε να κτίσουμε έναν  καλύτερο κόσμο χρειάζεται γνώση και αγωγή. Κάθε μορφή γνώσης, καλλιεργεί, βελτιώνει τον άνθρωπο πλάθει συγκροτημένες και υπεύθυνες προσωπικότητες  και περιορίζει  τα λάθη μας.

Μη ξεχνάμε ποτέ ότι το ζωντανό παράδειγμα  για το κάθε  παιδί είναι οι ίδιοι οι γονείς.  Γι αυτό και η Προγεννητική Αγωγή είναι   μια  γνώση  που κατά  τη γνώμη μου  πρέπει να ενταχθεί στην  εκπαίδευση,   έτσι ώστε   όλα τα παιδιά  από μικρή ηλικία  να  έχουν πλήρη  συνειδητοποίηση  τι σημαίνει  η φράση  ''γίνομαι γονιός''   και συνεπώς η  απόφασή τους πέρα από την επιθυμία  να θέλουν  παιδιά και οικογένεια,  να  είναι απόλυτα συνειδητή και με πλήρη επίγνωση  ότι για να δημιουργήσουν χαρούμενα, υγιή και χωρίς ανασφάλειες παιδιά,    θα πρέπει να έχουν προετοιμαστεί κατάλληλα  αφού   το μεγάλο τους  έργο θα ξεκινήσει  ήδη από τη στιγμή της σύλληψης. 

Ο Θεός  έφτιαξε πρώτα τον παράδεισο  και μετά  έφτιαξε  την Εύα και τον Αδάμ.  Αυτό ακριβώς κάνει  και η  Προγεννητική  Αγωγή.  Προτρέπει  το ζευγάρι  πρώτα απ΄ όλα  να φτιάξει  έναν μικρό  παράδεισο αγάπης, σεβασμού και αλληλοκατανόησης  και σε αυτόν τον παράδεισο, να φέρουν και να  αναθρέψουν πολύ συνειδητά  το πλάσμα, που μέσα από τη δύναμη της φύσης,  θα  τους αξιώσει  να  γίνουν γονείς.