Η Επιγενετική ανοίγει νέους δρόμους στην κατανόηση της ζωής- Νέα Αξιώματα

Με τον νέο κλάδο της επιγενετικής δεν μιλάμε πλέον για  κυριαρχία των γονιδίων αλλά  για κυριαρχία του περιβάλλοντος. Δηλαδή: τα γονίδια προορίζουν, το περιβάλλον καθορίζει

 Μέχρι το 1990 περίπου η βιολογία και η Γενετική Επιστήμη υποστήριζε το δόγμα της απόλυτης κυριαρχίας του DNA, των γονιδίων  ή την  γενετική νομοτέλεια. Με βάση την λογική αυτή, το DΝΑ αποτελεί την  «κύρια αρχή» ή τον κύριο προσδιοριστικό παράγοντα των φυσικών και ψυχικών χαρακτηριστικών ενός οργανισμού. Κι  επομένως οι κληρονομικοί παράγοντες μεταβιβάζονται από γενιά σε γενιά, ελέγχοντας απολύτως τα χαρακτηριστικά του απογόνου. Το περιβάλλον της μητέρας-εγκύου μικρή επίδραση είχε, ο κύριος παράγων ήταν τα γονίδια, παρόντα στο πρώτο ζυγωτό κύτταρο, κατά την σύλληψη.

 Οι ιδέες αυτές παραμερίστηκαν απολύτως με την ανακάλυψη της Επιγενετικής, ενός νέου κλάδου της Βιολογίας και της Γενετικής Επιστήμης που δίνει έμφαση στο περιβάλλον, δηλαδή σ’αυτό που έρχεται μετά τα γονίδια, (επί των γονιδίων) και επηρεάζει την έκφρασή τους, το πώς δηλαδή τα γονίδια θα εμφανισθούν. Και καθώς η εγκυμοσύνη είναι η πρώτη περίοδος της ζωής, το έμβρυο ζει στη μήτρα της μητέρας, στο πρώτο του περιβάλλον, το πρώτο του σπίτι,  αυτό το περιβάλλον  και η ποιότητά του έχουν σπουδαιότητα μεγαλύτερη από τα γονίδια. Θετικό ενδομήτριο περιβάλλον λόγω των θετικών σκέψεων και συναισθημάτων της μητέρας εγκύου, δίνει δυνατότητα έκφρασης στις θετικές ιδιότητες των γονιδίων και αφήνει σιωπηρές τις αρνητικές. (Δηλ. ο επιγενετικός μηχανισμός μπορεί να μεταβάλλει ένα γονίδιο, ώστε να παραγάγει υγιείς πρωτεΐνες και λειτουργίες, παρά τα κληρονομημένα ελαττωματικά γονίδια). Το αντίθετο συμβαίνει επίσης, όταν θετικά έως χαρισματικά σχέδια των γονιδίων δεν έχουν την δυνατότητα να εκφρασθούν, και μένουν σιωπηρά, λόγω της αρνητικότητας των βιωμάτων μητέρας και πατέρα, ήτοι του πρώτου περιβάλλοντος του εμβρύου.

Αυτό το τελείως νέο αξίωμα θέτει σε αποφασιστική θέση το περιβάλλον, το οποίο και τελικά ενεργοποιεί τα όμοιας ποιότητας ή όμοιας δόνησης  προς αυτό γονίδια, ενώ αφήνει σιωπηρά τα ανόμοια.( καθηγητής Bruce Lipton, Αμερικανός ερευνητής, βιολόγος-κυτταρολόγος)

Το περιβάλλον αποτελεί ένα σήμα που ενεργοποιεί τα όμοια γονίδια, ( ή τα «ανάβει»), χωρίς αυτό το σήμα τα γονίδια δεν ενεργοποιούνται.

Τα νέα ευρήματα αποδεικνύουν ότι «η παλιά διαμάχη ως προς το τι είναι κληρονομικό και τι επίκτητο σε ένα νεογέννητο παιδί θέτει εξ αρχής ένα εσφαλμένο ερώτημα: ό,τι υπάρχει «εκ γενετής» δεν χρειάζεται να έχει πράγματι «κληρονομηθεί» και κάποιες ιδιότητες, ικανότητες και δεξιότητες με τις οποίες έρχονται τα παιδιά μας στον κόσμο, και που μοιάζουν κατ’ αρχάς «κληρονομημένες», μπορεί να έχουν αποκτηθεί «επίκτητα» προγεννητικά.» (Gerald Hüther - Inge Weser)

-Και τι είδους είναι το ενδομήτριο περιβάλλον;

-Σκέψεις, ιδέες, νοοτροπία, ευχές, συναισθήματα, βιώματα της μητέρας εγκύου, η φωνή της, ο λόγος της, το τραγούδι, του πατέρα επίσης, η τροφή της, ήχοι της φύσης, μουσική, φως, χρώματα, εικόνες, ευωδιές… με δυό λόγια ό,τι προέρχεται από μητέρα, πατέρα, τους πλησίον τους και τον πολιτιστικό τους περίγυρο, ο τρόπος της ζωής τους.  Όλα εμποτίζουν το έμβρυο και το διαμορφώνουν, κι αυτή η διαμόρφωση φθάνει μέχρι και την μεταβολή (= μετάλλαξη) των γονιδίων.

Η σημασία της νέας επιστημονικής θεώρησης, είναι τεράστια. Διότι  αυτό σημαίνει επίσης ότι οι γονείς, και ιδίως η έγκυος, αυτοί είναι οι δημιουργοί του ενδομήτριου περιβάλλοντος του παιδιού τους κι ότι απ’ αυτούς εξαρτάται η ποιότητα αυτού του περιβάλλοντος., άρα και του παιδιού τους.  Εκείνοι είναι οι πρώτοι παιδαγωγοί του παιδιού τους κατά την εγκυμοσύνη.

Έχουν  λοιπόν την ευθύνη όσο και την μεγάλη τιμή για το παιδί που θα φέρουν στον κόσμο. Έχουν κάτι να κάνουν γι’αυτό, δεν αρκεί να ζουν την εγκυμοσύνη παθητικά, σε αδράνεια.

 Και ότι αυτόν τον παιδαγωγικό τους ρόλο πρέπει να τον μάθουν ώστε να τον ασκήσουν συνειδητά και εποικοδομητικά…  και γι’αυτόν έχουν επομένως να προετοιμασθούν.